Een geschiedenis van de Romeinse groet die geen Romein ooit bracht, maar die in de VS werd geïntroduceerd, door de fascisten werd overgenomen en het symbool werd van een verderfelijke ideologie.

1935. Tijdens de Wereldtentoonstelling in Brussel wijdt kardinaal Van Roey het Paleis voor het Katholieke Leven in. Op een foto van de indrukwekkende processie staat een rij dames. Ze brengen een groet. Hij lijkt als twee druppels water op de Hitlergroet, op dat moment al twee jaar verplicht in nazi-Duitsland. Schokkend? Om dat te begrijpen gaat Gie van den Berghe aan de slag. Blijkt dat de Romeinse groet nooit door een Romein is gebracht. Hij is midden de 19de eeuw geïntroduceerd in … de Verenigde Staten waar alle jonge Amerikaantjes en immigranten hem aangeleerd krijgen. Dat duurt tot 1942, wanneer de VS al deelnemen aan de strijd tegen het fascisme. Ook christelijke bewegingen, jeugdbewegingen en de Olympische Spelen adopteren de plechtige groet. Pas wanneer ook fascisten, te beginnen met Benito Mussolini, hem overnemen om zich te beroepen op hun Romeinse voorgangers wordt hij langzaam maar zeker het symbool van een verderfelijke ideologie.

Vensters op een vergeten, ongekend verleden 10 Geen Romeinse groet 11 Demoniseren 12 Crypto-Hitler 12 Van de prins geen kwaad 16 Sportiviteit 19 Onbehagen 22 Patriottische eed – De drie Horatii 26 Analyse van het schilderij 29 Inspiratiebronnen voor het doek 33 Omwenteling 41 Een theatraal gebaar 49 Nationalisme 62 De Amerikaanse eed van trouw 62 Trouw aan de vlag 81 Spoorzoekers – Boyscouts 87 Wees gegroet – Religieus symbool 99 De Graal 103 Politiek symbool – Fascisme 110 Italiaans fascisme 110 Nationaalsocialisme 115 Alomtegenwoordig 121 Extreemrechts kopieert 127 Sportief symbool – Olympische eed en groet 131 Besmeurde groet – Olympische Spelen van Berlijn in 1936 143 Arteveldegroet – Vlaanderen onafhankelijk, 1918 149 Dankbetuiging 162 Eindnoten 163 Bibliografie 172 Fotoverantwoording 180 Register 185

Gie van den Berghe is ethicus, historicus en dwarsdenker. Hij schreef talloze artikels en verscheidene boeken zoals De mens voorbij (2008) en Kijken zonder zien (2011).