Het recht om adem te halen

Op 25 mei werd een man veroordeeld tot het koude asfalt, met in zijn nek een botte knie die naast zijn nekwervels ook zijn waardigheid in stukken brak. Hij stierf nadat hij acht minuten en zesenveertig seconden om adem smeekte.

'I can't breathe' waren zijn laatste woorden.

Al langer schreeuwen mensen over heel de wereld uit dat ze niet meer kunnen ademen. Dat ze nu, na de zoveelste keer, voelen dat ze na jaren hyperventileren een ademtekort hebben opgebouwd. Dat ze letterlijk aan het stikken zijn.

Met mijn woorden probeer ik steentjes te verleggen. Want het gevecht is groot en zal nog lang duren. Daarom mijn vraag aan jullie om deze woorden, die op affiches gedrukt zijn, aan te schaffen, uit te delen en op te hangen. Overal waar het zichtbaar is. Overal waar zwarte mensen weggevaagd worden moeten ze nu zichtbaar worden. Stemmen die jaren in stilte schreeuwen moeten nu gelezen worden.

Het is een klein gebaar dat grote gevolgen kan hebben. Laat ons massaal George Floyd herinneren als de man die onterecht de adem werd ontnomen maar die niet voor niets is moeten sterven. Het is een magere troost maar het heeft velen onder ons de ogen geopend. Over wantoestanden die ook hier dagelijkse kost zijn.

De opbrengst gaat integraal naar organisaties die werken rond #blacklivesmatter.

Amina

Femma (7-7-2020)
"Luister even naar ons, net zoals je moet luisteren naar blanke zorgverleners die maandenlang, 24/7, het beste van zichzelf hebben gegeven om mensen te redden. Het is niet of/of, maar en/en. Maar luister. Wat mij ontspant, vraag je? Er is een onrust diep in mij, die mij dwingt om te schrijven. Om op te komen voor de onhoorbare stemmen. Wat ik zie, hoor, meemaak, voel, dwingt mij tot engagement. Black lives matters. Zwarte levens doen ertoe.” - interview - lezen