Het spleen van Parijs

De bundel Het spleen van Parijs bevat 50 prozagedichten van Charles Baudelaire [1821-1867] en verschijnt ter gelegenheid van de 200ste geboortedag van de dichter van 'Les Fleurs du mal', in een geheel herziene vertaling van Jacob Groot, die ook het nawoord schreef. De Tsjechische kunstenaar Miro Svolik creëerde speciaal voor deze nieuwe editie twintig illustraties.

'Spleen' is een gemoedstoestand die gekenmerkt wordt door melancholie, lusteloosheid, koestering van het verleden. Vanaf 1820 gaat het woord ook 'lijden aan de tijd' betekenen. Bij Baudelaire houdt het ook 'pijn' in, zoals 'le mal' van zijn bloemen ook 'leed' betekent.
Het woord 'spleen' komt uit het Engels en betekent 'milt': dit orgaan werd destijds beschouwd als de zetel van de zwaarmoedigheid. 'Weltschmerz' is een andere benaming voor deze gemoedsgesteldheid.

Wat de dichter voor ogen staat is om als 'flaneur', het gloednieuwe personage dat halverwege de 19e eeuw zijn intrede doet in Parijs, het moderne leven in de immense steden te beschrijven. De flaneur vergaapt zich aan de spectaculaire architectuur van de boulevards, horeca, parken en galerijen en de mensen die ze bevolken. Aan de hand van 'portretten' van minnaressen, hoeren, rouwende weduwen, arme oude vrouwtjes, kinderen, straatjongens,... komen thema's als schoonheid, verval, eenzaamheid, onverschilligheid, verveling, de tijd 'met zijn demonische stoet van herinneringen',... voorbij.

Naast de genoemde bundels schreef Baudelaire kunstkritieken, proza en essays en vertaalde hij als een van de eersten werk van Edgar Allan Poe, in wie hij een geestverwant zag.