Twee doden, twee zwaar gewonden, een kind licht gewond. Balans van een verkeersongeval. Dagelijks voer voor de kranten. Alleen... die twee doden waren mijn ouders. Eén van de zwaargewonden was mijn zoon die toen 9 jaar oud was. Afscheid nemen. En tegelijk de opdracht verder te leven. Met je kind vechten voor zijn leven. Hem uit het coma zien ontwaken. De lange weg van de revalidatie. Samen met hem aan zijn "nieuwe" zelf wennen. Loslaten wat vroeger evident was, gelukkig leren zijn met de kwaliteiten en talenten die hij nog heeft. Maar... er zijn niet alleen de doden en gekwetsten. Er is ook het leven dat verdergaat. De opdracht je staande te houden in het verdriet en in de onmacht. Er is de kwaadheid op de verantwoordelijke voor het ongeval. Er is de opdracht ook je twee andere kinderen de nodige aandacht te geven. De opdracht als man en vrouw met deze zware kwetsuren op weg te gaan. Dit is het verhaal van één gezin. Wij weten dat steeds meer families door deze problematiek getroffen worden. De stille epidemie geeft hen levenslang.

"Voor hulpverleners is het boek een must omdat het onthult wat zich vaak in het binnenste afspeelt van patiënten en families die op hun raadplegingen verschijnen. Voor alle anderen laat het zien hoe stilaan de hardste steen van verdriet zacht zand kan worden. Het toont hoe het uiten van emoties en verdriet een weg kan banen van een uitzichtloze situatie naar een nieuw perspectief." - Manu Keirse, kabinetschef Volksgezondheid, hoofddocent Faculteit Geneeskunde KULeuven.