Tekst achterflap
14 oktober 1969. Het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime start een proces tegen tweeëntwintig activisten wegens het overtreden van de zogenaamde Wet op de Onderdrukking van het Communisme. Met Nomzamo Winnie Mandela, Martha Dhlamini, Thokozile Mngoma, Rita Ndzanga, Nondwe Mankahla, Joyce Sikhakhane en Shanthie Naidoo zitten daar ook zeven vrouwen tussen. Zeven moeders, echtgenotes, dochters en/of zusters. In de lange aanloop naar het proces sluit het regime hen tot twee jaar op in Pretoria Central Prison. Ze belanden in isoleercellen van anderhalve meter op vier. Ze zien hoe hun kameraden naar de galg worden gebracht. Ze worden gemarteld. En toch breken de zeven niet: ze houden de lippen stijf op elkaar. In de apartheidsstrijd kreeg de vrouw een heel andere rol toebedeeld dan de man, zoals dat gebeurde in de rest van de geschiedenis. Het regime pakte hen dan ook extra hard aan en gebruikte hun gender tegen hen, als een aanvullend wapen. Daarover gaat dit beklijvende staaltje literaire non-fictie.
Uit het Engels vertaald door Tineke Jager.
"Een prachtig document voor geschiedenisliefhebbers, voorvechters van gelijkheid en eigenlijk voor iedereen. Het werpt een nieuw licht op de vrouwen uit die tijd, waarin één van hen de strijd als volgt verwoordt: 'Het was het waard om vrijheid te krijgen voor alle Zuid-Afrikaners.'" - NBD biblion, Nederland
Lees alle (pers)reacties
